Een Roadtrip van Las Vegas tot New Orleans

Ik maak een roadtrip van Las Vegas naar New Orleans, samen met mijn vader en mijn zus. Die reis beslaat ruim 3800 km door 6 staten en 3 tijdzones. Onderweg komen we langs woestijnen, canyons, besneeuwde bergtoppen, prairies en de bayou. Goed voorbereid, maar daardoor tikt mijn koffer op Schiphol wel royaal 22,8 kg aan. Ik had me net voorgenomen om zo licht mogelijk te reizen. Weliswaar mislukt, maar niets vergeleken met de complete huisraad die andere passagiers in de bagagebakken proberen te proppen. 

Las Vegas

Ik vrees dat we Las Vegas op sommige punten een beetje oversold hebben aan m’n vader. Wanneer je in Las Vegas bent, moet je zo’n enorm buffet een keer hebben ervaren. Het Bacchanal Buffet in Ceasar’s Palace belooft eten uit alle windstreken en een indrukwekkend toetjesbuffet. Maar ja, in de oneerlijkste stad van de wereld gaan grote groepen en grote gokkers voor. Zeer tot het chagrijn van mijn vader staan we zeker een uur in de rij voor dat buffet. Als we dan ook nog eens $60 per persoon moeten afrekenen, vindt hij het echt niet lollig meer. Needless to say: dat doen we niet nog een keer. 

De Venetian kan wel zijn goedkeuring wegdragen. Krankzinnige kitch, maar wel goed uitgevoerde kitch. En als je het dan voor elkaar krijgt om het San Marco plein na te bootsen met bijbehorende sfeer, dan is dit de uitgelezen plek om ‘spaghetti with meatballs’ met een goede fles wijn te bestellen. 

Grand Canyon richting Route 66

In 2,5 week gaan we een flinke afstand afleggen en in die tijd willen we ook zoveel mogelijk zien, zonder dat we compleet uitgeput de eindstreep halen. Slim combineren dus. Dat betekent dat we vanuit Las Vegas een helikoptervlucht gaan maken naar de Grand Canyon. Voor zo’n €100 meer kunnen we ook met een Cessna Caravan langs de canyon en omgeving vliegen, een vaartocht over de Colorado River maken en over een plexiglas brug boven de Canyon lopen. Deal! Zo krijg je in 1 dag wel een heel unieke kant van de Grand Canyon mee. Helemaal mazzel dat ik naast de piloot plaats mag nemen en een uniek uitzicht heb van het opstijgen en landen. Elke euro meer dan waard.

Roadtrip

Met een stevige SUV vertrekken we vanuit Vegas richting Utah naar Zion National Park voor het eerste deel van onze roadtrip. K-k-k-koud is het wel. Met temperaturen tegen het vriespunt bevriezen zelfs de watervallen in het park. Die extra laagjes kleren komen nu goed van pas. Een shuttle bus zet ons af bij verschillende punten in het park, waar je vervolgens verder kunt hiken. Als we na een paar uur weer in de auto stappen, treffen we het ene overdonderende landschap na het andere. Steppe uit een spaghetti western, besneeuwde bergtoppen en bloedrode canyons. De ultieme vrijheid van rijden over bijna verlaten wegen. Desolate motels die minimaal model hebben gestaan voor een Tarantino film. Tanken doe je in de woestijn voor ongeveer een $1 per liter en dat is dan nog relatief duur. Dan kun je overigens in het tankstationnetje wel gelijk bergschoenen, tentklemmen en andere reuze praktische spullen kopen. 

Waarschuwende woordspelingen

Ik vergeet steeds dat in dit deel van Amerika waarschijnlijk de helft van de klanten bij Starbucks zwaarbewapend is. Op sommige plekken is het gelukkig niet toegestaan en zie je waarschuwingsbordjes. Amerikanen waarschuwen sowieso graag voor van alles en gaan daar ook heel creatief mee om. In plaats van een standaard waarschuwing over niet drinken tijdens het rijden, veroorzaak geen bosbranden of rijd geen wegwerkers aan, doen ze het zo: 

• “Don’t get hammered. You’ll get nailed” 
• “If you’re not prepared to fight it, don’t light it” 
• “We are working for you. Give us a brake”

No Man’s Land

In Tucson, Arizona ligt een vliegtuigkerkhof dat Pima Air & Space Museum heet. Het ultieme verval, hoewel die kisten nergens op de wereld zo goed behouden blijven als in deze droge woestijnlucht. Ik houd van dit soort musea met spotters, de geur van kerosine en oude mannetjes die vol overgave vertellen over spannende missies tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het feit dat ze vol bravoure praten over missies met B17 bommenwerpers aan de hand van een bijzondere kaart waar Groningen in Duitsland ligt, Dordrecht in Brabant en Limburg helemaal is opgelost, mag de pret niet drukken. Moeten we ons ook geen zorgen over maken, volgens zo’n mannetje. Het was maar briefingkaart…voor bommenwerpers… Mijn vader draaft ondertussen over het terrein gevuld met vliegtuigen, van de ene naar de andere hangar. Ik kan het iedereen aanraden om zo’n mooie reis met je ouders te maken. 

Interstate 10

Sinds Tucson rijden we op Interstate 10. Deze eenzame weg van 4000 km voert dwars door de onderkant van Amerika, van Californië tot aan Florida. Zo zuidelijk dat we onderweg sms’jes ontvangen met ‘Welkom in Mexico’ en ook langs een controlepost van de US Border Patrol moeten. 

In New Mexico passeren we onderweg af en toe een goederentrein of een verdwaald tankstation. Langs de snelweg worden deze oorden groots aangeprezen met schreeuwerige billboards: Fireworks, Guy Stuff, Poncho’s! Dit zijn de aangewezen plekken om de grote trucks en de innerlijke mens te versterken, maar eenmaal aangekomen bij zo’n plek vált het toch een partij tegen. Een eenzame schuur waar de verf vanaf bladdert en wat in niks uitnodigt om binnen te komen. Hier kun je alleen de 3 V’s krijgen: veel, vies en vet eten. Langzaam maar zeker komen we weer in bewoond gebied als we Texas binnenrijden. El Paso wordt slechts door een roestig hek gescheiden van Ciudad Juarez in Mexico. Links van de snelweg ligt het relatief rijke en veilige El Paso. Rechts ligt Ciudad Juarez, de gevaarlijkste stad van Mexico, misschien wel van de wereld. Ik kijk naar het roestige hek dat straks plaats moet gaan maken voor de muur van Trump. De contrasten zijn bijna nergens zo groot en zichtbaar als hier. 

Howdy y’all

Onze roadtrip voert door het hartje van Texas en hier blijken de clichés wel te kloppen. Hier wordt geboord naar olie en daar is de nederzetting Fort Stockton dan ook helemaal op gericht. De mannen hebben hier verweerde gezichten, indrukwekkende matjes onder hun truckerpetjes of cowboyhoeden, handen als kolenschoppen, tot de tanden bewapend, wild getatoeëerde armen, grote werklaarzen en nog grotere trucks. Naast die monsters lijkt onze SUV nog het meest op een schattige Smart. De bumpers van die grote bakbeesten komen zo’n 1.80 meter van de grond waardoor ‘even onder de motorkap kijken’ er niet bij is. Langs de snelweg zie ik hoe iemand op de bumper van zo’n ding is geklommen en met de neus voorwaarts en kont in de lucht inspecteert waar het aan schort. Ziet er toch wat eigenaardig uit. De lokale ‘restaurants’ in Fort Stockton serveren vlees, vlees en nog meer vlees. Gegrild of gefrituurd. Nu hou ik wel van een goede biefstuk, maar hier worden delen van dieren geserveerd die ik in Nederland nog nooit op een kaart heb zien staan. Bij het ontbijt is alles gesuikerd of extreem pittig gekruid. Ik ga voor de veiligste optie: een wafel in de vorm van Texas.

Wonderlijke spaghetti

Zodra we een grote stad binnen komen rijden, verandert de overzichtelijke Interstate 10 in een wonderlijke spaghetti van wegen, ritsende rijbanen en uitvoegstrookjes van net 25 meter. Auto’s komen uit alle hoeken met hoge snelheid en door al die hoge trucks en geblindeerde ramen zijn remlichten van voorgangers nauwelijks te zien. El Paso, San Antonio, Houston, New Orleans, het maakt niet uit. Zodra we de stad naderen, transformeert het relaxte rijden in hysterisch rijgedrag, waarbij een vluchtstrook, verdrijvingsvlak of een een stukje bumper van je voorganger niet geschuwd wordt. Wie de grootste heeft, wint.  [Klik op een foto hieronder voor een groter formaat **]

Drive-in bank

De ‘huishoudpot’ begint wat leeg te raken, dus gaan we op zoek naar een bank. Een drive-in bank om precies te zijn. Daar rijd je met de auto in en via een buizensysteem geef je op een briefje je gegevens. Vervolgens krijg je die buis gevuld met geld weer terug. Dat kan toch makkelijker? Koppige Hollanders die wij zijn, parkeren de auto en gaan te voet door de drive-in om bij een gewone automaat geld te pinnen. 

Eenvoudig tanken is er helaas ook niet bij. Hier moet je bij betaling aan de pomp met een creditcard ook je postcode opgeven. In Amerika heeft dat ding 5 cijfers, dus met mijn Haagse postcode komen we niet ver. Wendy en ik hebben al uitgevonden dat het meestal lukt met de postcode van het hotel, maar uitgerekend bij een Shell station lukt dat trucje niet meer. Naar de tankbediende dan maar, want die stomme pomp begint ineens allerlei rare geluiden te maken. De man bij de pomp naast ons biedt spontaan zijn creditcard aan, als ik uitleg dat we uit Nederland komen. Hij heeft al eens met Nederlanders gewerkt en dat zijn van die gezellige lui 😉 Zie zo’n aanbod maar eens te krijgen langs de A12.

New Orleans

Het bezoek aan de USS Texas gaat helaas niet door. Dit bijzondere slagschip uit 1911 ligt middenin het IJmuiden van Houston en daar woedt net een grote petrochemische brand. Je weet wel, zo eentje met veel benzeen en zwarte wolken. Het hele gebied is al 5 dagen afgezet en het schip is gesloten. Vanaf Houston is het nog 5,5 uur rijden naar New Orleans, dus we geven onze SUV de sporen en zien het landschap langzaam veranderen in swampland. Autowegen staan op palen en kijken uit op een bijzonder landschap van bomen die voor de helft in het water staan. Hier leg je niet even nieuwe wegen aan. Zo komt het dat we midden op de dag in een paar stevige files terechtkomen, omdat al het verkeer richting Baton Rouge en New Orleans in twee banen wordt gepropt. Het venijn zit ‘m dus letterlijk in de staart. [Klik op een foto hieronder voor een groter formaat]

Bourbon Street

Ons hotel staat midden in het zaken- en kunstdistrict van New Orleans waar pakhuizen en kantoren worden afgewisseld met hippe galeries en restaurants. De stad geeft een schone en bijna Europese indruk. Hoe anders is de French Quarter en Bourbon Street. Helemaal gericht op feestende toeristen. Alleen de bijzondere bouw en een verdwaalde jazzband herinneren nog aan vervlogen tijden, waar muzikanten gekleed in pak gewoon een deuntje meespeelden als ze een bar binnenliepen. Nu vliegen de bont gekleurde plastic kettingen en bierflesjes je om de oren. s’ Ochtends vegen grote zamboni’s de straten letterlijk schoon, maar dat kan de giftige mix van verschaald bier, kots en wiet niet verbloemen. Je kunt overal frozen cocktails in Tsjernobyl kleurtjes krijgen en een selfie maken met een slang. Een kleurrijk decor voor een straatfotograaf, maar doe vooral moeite om ook de andere kant van deze stad te ervaren. Het is letterlijk een stad met twee gezichten. Als roadtrip was dit weer een hele bijzondere reis vol indrukken. Nog steeds zijn er in Amerika plekken die ik op wil zoeken. Wordt dus zeker vervolgd.

** De credits van de foto’s waar ik zelf op sta, zijn voor @justsimplywendy en mijn vader.